برگرفته از سخنان رهبر معظم انقلاب در آستانه ی محرم سال 1375

جا دارد ملت اسلامی فکر کند که چرا 50 سال بعد از وفات پیغمبر(ص)،کار کشور اسلامی به جایی رسید که مردم مسلمان  از وزیرشان ، امیرشان ، سردارشان ، عالمشان ، قاضیشان ، قاریشان ، اوباششان ، در کوفه و کربلا جمع شدند و جگرگوشه ی پیغمبر را با آن وضع فجیع به خاک و خون کشیدند؟ چرا چنین شد؟ کار به جایی برسد که جلو چشم مردم،حرم پیغمبر را به کوچه و بازار بیاورند م به آنها تهمت ‹‹خارجی››بزنند.

به هنگام قیام امام حسین (ع) کسانی بودند که پسر پیغمبر (ص)، پسر فاطمه زهرا و پسر امیرالمومنین(ع) را بعنوان خروج کننده بر امام عادل معرفی کردند، حالا اما عادل کیست؟ یزید بن معاویه! آن عده،در معرفی امام حسین(ع) بعنوان خروج کننده ، موفق شدند.

کار به جایی رسید که نواده ی مقتولین جنگ بدر که بدست امیرالمومنین و حمزه و بقیه ی سرداران اسلام  به درک رفته بودند تکیه بر جای پیغمبر زد،سر جگرگوشه ی همان  پیغمبر را درمقابل خود نهاد و با چوب خیزران به لب و دندانش زد و گفت: کشته های ما در جنگ بدر، برخیزید وببینید که با کشندهای شما در جنگ بدر چه کار کردیم.قضیه این است، اینجاست که قرآن می گوید عبرت بگیرید.

در هرجامعه وشهر و کشوری می توان مردم را به دو قسم تقسیم کرد، خواص و عام.

خواص کسانی هستند که وقتی عملی را انجام می دهند،موضع گیری ای می کنند و راهی را انتخاب می کنند از روی فکر و تحلیل است ، می فهمند و تصمیم می گیرند و عمل می کنند.

عوام کسانی هستند که وقتی جو به سمتی می رود آن ها هم به دنبالش می روند و تحلیل ی ندارند، هر چه می کنند از روی فکر و تشخیص وتحلیل درست نیست.

حضرت مسلم وارد کوفه می شود می گویند پسر عموی امام حسین(ع) آمد، خاندان بنی هاشم آمدند، برویم این ها می خواهند قیام کنند می خواهند خروج کنند و چه وچه، تحریک می شوند می روند دوروبر حضرت مسلم، می شوند 18 هزار نفر بیعت کننده، پنج شش ساعت بعد رؤسای قبایل به کوفه می آیند، به مردم می گویند‹‹چه کار می کنید؟ با چه کسی می        جنگید؟از چه کسی دفاع می کنید؟پدرتان را در می آورند؟››این ها دوروبر مسلم را خالی می کنند و به خانه هایشان بر می گردند، بعد که سربازان ابن زیاد دور خانه طوعه را می گیرند تا مسلم را دستگیر کنند، همین ها از خانه هایشان بیرون می آیند و علیه مسلم می جنگند. این ها عوام هستند.

خواص یک جامعه به دو گروه خواص طرفدار حق و خواص طرفدار باطل تقسیم می شوند.

 اگر کسانی برای حفظ جانشان، راه خدا را ترک کنند و آنجا که باید حق بگویند، چون جانشان به خطر می افتد یا برای مقامشان  یا برای شغلشان یا برای پولشان یا محبت به اولاد،خانواده و نزدیکان و دوستانشان راه خدا را رها می کنند، آن وقت حسین بن علی ها به مسلخ کربلا خواهند رفت وبه قتلگاه کشیده خواهند شد،آن وقت یزیدی ها برسرکار می آیند.

 وقتی خواص طرفدار حق یا اکثریت قاطعشان در یک جامعه، چنان تغییر ماهیت می دهند که فقط دنیای خودشان برایشان اهمیت پیدا می کند وقتی از ترس تحلیل و تقلیل مال، از ترس حذف مقام و پست،در مقابل باطل نمی ایستد واز حق طرفداری نمی کنند و جانشان را به خطر نمی اندازند آن گاه در جهان اسلام فاجعه شهادت حسین بن علی علیه السلام آغاز می شوند.

 دوران لغزش خواص طرفدار حق کمتر از یک دهه پس از رحلت پیغمبر شروع شد،ابتدا سابقه داران اسلام(اعم از صحابه و یاران و کسانی که در جنگ های زمان پیغمبر شرکت کرده بودند)از امتیازات برخوردار شدند که بهره مندی مالی بیشتراز بیت المال یکی از آن امتیازات بود، چنین عنوان شده بود که تساوی آن ها را با دیگران رست نیست و نمی توان آن ها را با دیگران یکسان دانست. این خشت اول بود،حرکت های منجربه انحراف اینگونه از نقطه ی کمی آغاز می شود و سپس هر قدمی، قدم بعدی را سرعت می بخشد.

 در دوران خلیفه سوم وضعیت بگونه ای شد که برجستگان صحابه جزو بزرگترین سرمایه داران زمان خود محسوب می شدند ، همین صحابه عالی مقام که اسم هایشان معروف است طلحه،زبیر،سعدبن ابی وقاص.

در دوران امیرالمومنین علیه السلام چون عده ای مقام برایشان اهمیت پیدا کرد با علی در افتادند،خواص طرفدار حق (اکثرشان ) دنیارا بر آخرت ترجیح می دادند نتیجه این شد که امیرالمومنین(ع) بالاجبار سه جنگ راه انداخت و عمر چهار سال و نه ماهحکومت خود را دائما^ً در این جنگ ها گذراند و عاقبت هم به دست یکی از این آدم های خبیث به شهادت رید.

 از همان کوفه ای که مسلم بن عقیل به شهادت می رسد و از همان کوفه ای که 18 هزار شهروندش با مسلم بیعت کردند،بیست،سی هزار نفر یا بیشتر،برای جنگ با امام حسین(ع)به کربلا می روند!یعنی حرکت خواص، به دنبال خود، حرکت عوام را می آورد.

شریح قاضی کسی بود که می فهمید حق با کیست،می فهمید اوضاع از چه قرار است.وقتی هانی بن عروه را با سر و روی مجروح به زندان افکندند سربازان و افراد قبیله ی او اطراف قصر عبیدالله زیاد را به کنترل خود در آورند،ابن زیاد ترسید.آن ها می گفتند شما هانی را کشته اید،ابن زیاد به شریح قاضی گفت برو ببین اگر هانی زنده است به مردمش خبر بده،شریح دید هانی زنده اما مجروح است تا چشم هانی  به شریح قاضی افتاد فریاد برآورد این چه وضعی است؟پس قوم من چه شدند؟چرا نمی آیند مرا نجات دهند؟ مگر مرده اند؟ شریح قاضی گفت،می خواستم حرف های هانی را به کسانی که دور دارالاماره را گرفته بودند منعکس کنم اما افسوس که جاسوس عبیدالله آن جا حضور داشت و جرأت نکردم.جرأت نکردم یعنی چه؟ یعنی ترجیح دنیا بر دین.اگر شریح همین یک کار را انجام می داد تاریخ عوض می شد.اگر شریح به مردم می گفت هانی زنده است اما مجروح در زندان افتاده و عبیدالله قصد دارد او را بکشد، مردم می ریختند او را نجات می دادند،با نجات هانی قدرت پیدا می کردند و عبیدالله را می گرفتند یا می کشتند یا می فرستادند می رفت،آنگاه کوفه از آن امام حسین(ع)می شد و دیگر واقعه کربلا اتفاق نمی افتاد.ای شریح قاضی چرا وقتی دیدی هانی در آن وضعیت است شهادت حق ندادی؟عیب و نقص خواص ترجیح دهنده دنیا بر دین همین است.

اگر امروز من و شما جلوی قضیه را نگیریم ممکن است 50 سال دیگر،یا 10 سال دیگر،یا 5 سال دیگر، جامعه اسلامی ما کارش به جایی برسد که در زمان امام حسین(ع) رسیده بود.مگر این که چشمان تیزی تا اعماق را ببیند، نگهبان امینی راه را نشان دهد و اراده های محکمی پشتوانه این حرکت باشند.آن وقت،البته خاکریز محکم و دژ مستحکمی خواهد بود که کسی نخواهد توانست در ان نفوذ کند والا اگر رها کردیم،باز همان وضعیت پیش می آید،آن وقت این خون ها همه به هدر خواهد رفت

منبع :ماهنامه فرهنگ سربازی (شماره 57)

نگارش اندیشه شیعی