حسین بن علی (ع)، عاقبت اینکار را می دانست ، نباید تصور کرد که حضرت چشمش را بست برای رسیدن به قدرتی که البته  هدف آن قدرت مقدس است، برای این رفت ، نه لزومی ندارد که یک نگاه روشنفکرانه  ما را به این جا بکشاند نخیر.عاقبت این راه هم بر  حسب محاسبات دقیق قابل حدس بود برای امام حسین(ع)، با روشن بینی امامت واضح بود. اما مسئله مهم است ، مسئله اونقدر اهمیت دارد که وقتی شخصی با نفاست جان حسین بن علی (ع)، در مقابل این مسئله قرار می گیرد باید جان خود را در طبق اخلاص ببرد میدان، این درس است، برای مسلمانان تا روز قیامت. این درس عمل هم شده است ، این درس اینطور نبود که فقط سرمشقی روی تخته سیاه بنویسند بعد هم پاک شود، نه این با رنگ الهی  در پیشانی تاریخ اسلام ثبت شد و ندا داد و پاسخ گرفت تا امروز. در محرو سال 1342 امام بزرگوار ما از این منشاء استفاده کرد و آن حادثه عظیم بوجود آمد، حادثه 15 خرداد، در محرم سال 1357 امام عزیز ما باز از همین حادثه الهام گرفت و گفت خون بر شمشیر پیروز است و آن حادثه تاریخی بینظیر، یعنی انقلاب اسلامی پدید آمد، این مال زمان خود ماست، جلوی چشم خود ماست،در طول تاریخ این پرچم، پرچم فتح و ظفر بوده است برای ملّتها، در آینده همینگونه باید باشد و همینگونه خواهد بود. این بخش منطق، منطقی است، عقلانی است، استدلال در آن است حرکت امام حسین (ع)، صرف یک نگاه عاطفی مسئله را تفسیر نمی کند قادر نیست بر تحلیل جوانب این مسئله.

اندیشه شیعی